صفت «مبین» یکى از صفات مهم قرآن و نشان دهنده خاصیت روشنگرى قرآن است، و در شانزده آیه از قرآن، این صفت براى قرآن ذکر شده است؛ مانند «تِلْکَ آیاتُ الْقُرْآنِ وَ کِتابٍ مُبینٍ»؛[1]این آیات قرآن و کتاب مبین است. «وَ أَنْزَلْنا إِلَیْکُمْ نُوراً مُبینا»؛[2]و نور آشکارى به سوى شما نازل کردیم. مفسران قرآن کریم مبین بودن قرآن را این‌گونه بیان کرده‌اند: 1. «مبین» از «بینونت» گرفته شده، به معناى آشکار و جدا نمودن حق از باطل و صلاح از فساد است؛ «مبین» یعنی بیان راه هدایت، سعادت و چگونگى سیر و سلوک بشر؛ «مبین» یعنی حقایق معارف مبدأ و معاد و احکام به صورت آیات و در قالب کلام بلیغ تنزل داده شده و حقایقى را بیان می‌نماید که ظاهر و بر اساس منطق است و نمی‌توان در باره آنها شک و تردید نمود.[3] 2. صفت «مبین» ناظر به آن است که قرآن، کتابى روشن و آشکار است و انسان می‌تواند به آسانى از رهنمودهاى آن استفاده کند و به راحتى خود را در مسیر هدایت قرآن قرار دهد.[4] 3. معناى «مبین» این است که قرآن گمراهى را از رشد و حقّ را از باطل جدا و بیان (آشکار) می‌کند؛ زیرا قرآن بیان تمام وظایف دینى است؛ مطالب اعتقادى را با ادله واضحه و منطق صحیح بیان فرموده؛ سرگذشت پیامبران را براى تنبیه بندگان مکرر بیان کرده و در نهایت وضوح بشر را به انتظام زندگى و به سعادت دعوت می‌نماید، حقایق معارف را براى آنان روشن و آشکار می‌سازد و بشر را از گمراهى و ضلالت باز می‌دارد.[5] 4. «مبین» از ماده «ابانه» است؛ یعنی قرآن، هم آشکار است و هم آشکار کننده حقایق. این ماده گاهى به معناى فعل لازم و گاهى متعدى آمده، در صورت اول مفهوم کلمه «مبین» همان آشکار خواهد بود؛ یعنی اعجازش روشن است. و در صورت دوم آشکار کننده احکام، سرگذشت پیشینیان، احوال آخرت از ثواب و عقاب، راه سعادت و گمراهی و... است.[6]