دعبل، أمیر مؤمنان (ع) را نیز مى ستاید و از خاتم بخشى او در نماز به سائل و نزول آیه شریفه "إنما ولیکم الله و رسوله و الذین آمنوا الذین یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة و هم راکعون؛ ولى شما، تنها خدا و پیامبر اوست و کسانى که ایمان آورده اند: همان کسانى که نماز برپا مى دارند و در حال رکوع زکات مى دهند" سوره مائده، آیه55، چنین یاد مى کند: نطق القرآن بفضل آل محمد *** و ولایة لعلیه لم تجحد بولایة المختار من خیر الذی *** بعد النبی الصادق المتودد إذ جاءه المسکین حال صلاته *** فامتد طوعا بالذراع و بالید فتناول المسکین منه خاتما *** هبة الکریم الأجود بن الأجود فاختصه الرحمن فی تنزیله *** من حاز مثل فخاره فلیعدد إن الإله ولیکم و رسوله *** و المؤمنین فمن یشأ فلیجحد یکن الإله خصیمه فیها غدا *** و الله لیس بمخلف فی الموعد ترجمه: «قرآن به برترى خاندان پیغمبر و ولایت غیر قابل انکار على ناطق است به ولایت پس از پیغمبر آن برگزیده نیکمرد و راستگوى دوستدار ناطق است، آنگاه که وى نماز مى گزارد و نیازمندى دست تمنا دراز کرد. و او با بخششى بزرگوارانه که از این بخشنده پسر بخشنده سزاوار بود، خاتمش را به مستمند داد. و خداى مهربان وى را در قرآن خود چنین ویژگى بخشید: (و هر کس را چنین افتخارى است، گو بیارد) براستى که ولى و سرپرست شما، خدا و پیغمبرش و مؤمنانى هستند که نماز مى گزارند و در حال رکوع زکوة مى پردازند. و هر که خواهد انکار این فضیلت کند، در فرداى قیامت خداوند خصمش خواهد بود. و خدا در وعدهایش خلاف نخواهد کرد». و نیز امیر مؤمنان (ع) را چنین مى ستاید: سقیا لبیعة أحمد و وصیه *** أعنی الإمام ولینا المحسودا أعنی الذی نصر النبی محمدا *** قبل البریة ناشئا و ولیدا أعنی الذی کشف الکروب و لم یکن *** فی الحرب عند لقائه رعدیدا أعنی الموحد قبل کل موحد *** لا عابدا وثنا و لا جلمودا ترجمه: «زهى بیعت احمد و جانشین او، یعنى سرور ما و امامى که محسود دشمن بود. یعنى آنکه به روزگار کودکى و سرآغاز جوانى، پیش از دیگران پیغمبر را یارى کرد. یعنى آنکه غمها را زدود و هیچگاه در نبرد نترسید. یعنى آنکه پیش از هر یکتا پرستى، خدا را بیگانگى شناخت. و هرگز صنم و بتى را پرستش نکرد». التماس دعا :#حسین نوبری