1. قاریان مدینه: ابو جعفر یزید بن قعقاع، شیبة بن نصاح و نافع بن عبد الرحمن بن ابى نعیم. در میان این سه نفر از همه قدیمی‌تر، ابو جعفر قعقاع بود. اینها بزرگان قاریان اهل حجاز در زمان خود بودند.
2. قاریان مکه: عبد الله بن کثیر، حمید بن قیس و محمد بن محیصن بودند. قدیمی‌ترین این سه نفر، ابن کثیر بود. و قرائت اهل مکه به او منتسب است و بیشتر آنها از او پیروى کردند. و حمید بن قیس همواره از قرائت مجاهد پیروى می‌نمود. ابن محیصن از همه آنها به علوم عربى داناتر و قوی‌تر بود. اینها بزرگان قاریان اهل مکه در زمان خود بودند.
3. قاریان کوفه: «یحیى بن وثاب»، «عاصم بن ابى النجود» و «اعمش». قدیمی‌ترین و مهم‌ترین این سه نفر «یحیى» بود. گفته می‌شود که او بر «عبید بن نضیله» قرائت کرد، سپس «عاصم» از او پیروى نمود. یحیی قرائت را از «ابو عبد الرحمن السلمى» یاد گرفته بود که او قرآن را از امام علی بن ابی‌طالب(علیه السلام و روحی له الفدا) آموخته بود. بعد از عاصم، «اعمش» بود که در زمان خود پیشواى اهل کوفه در قرائت و مقدم بر آنها بود. اینها که نام برده شد سران کوفه در قرائت بودند. چهارمى آنها «حمزة بن حبیب الزیات» بود که بسیارى از مردم کوفه از او پیروی کردند.[1]
پاسخ تفصیلی را ان شاالله در یک مقاله ی مفصلی تحت عنوان(قرای شیعی وسنی)خدمت دوستان تقدیم خواهدشد
[1] قدورى الحمد، غانم، رسم المصحف، ص 541 – 542، عمان، دار عمار، چاپ اوّل، 1425ق؛
