” انتم الصراط الاقوم و السبیل الاعظم و شهداء دارالفناء و شفعاء دارالبقاء. (۱)؛ شما راست ‏ترین راه ها و بزرگترین شاهراه ها هستید. شما شهیدان این جهان و شفیعان آن جهانید. همه ائمه اطهار علیهم السلام به استثناى وجود مقدس حضرت حجت عجل الله تعالى فرجه که در قید حیات هستند، شهید از دنیا رفته‏اند؛ هیچ یک از آنها با مرگ طبیعى و با اجل طبیعى و یا با یک بیمارى عادى از دنیا نرفته‏اند، و این یکى از مفاخر بزرگ آنهاست. خود آنان همیشه آرزوى شهادت در راه خدا را داشتند که ما مضمون آن را در دعاهایى که آنها به ما تعلیم داده‏اند و خودشان مى‏خوانده‏اند مى‏بینیم. على علیه السلام مى‏فرمود: “من تنفر دارم از این که در بستر بمیرم، هزار ضربه ‏شمشیر بر من وارد بشود بهتر است از این که آرام در بستر بمیرم.” و ما نیز در دعاها و زیاراتى که قرائت مى‏کنیم یکى از فضائل ائمه را به این نام یادآوری می کنیم که آنها از زمره شهدا هستند و شهید از دنیا رفته‏اند. در اصطلاح، «شهید» لقب وجود مقدس امام حسین علیه السلام است و ما معمولا ایشان را به لقب‏«شهید» مى‏خوانیم: «الحسین الشهید». همان طور که لقب امام ششم را‏ «جعفرالصادق‏» و لقب امام موسى بن جعفر را ‏« موسى الکاظم‏» مى‏گوییم ، لقب سیدالشهداء نیز« الحسین الشهید» است. ولى این بدان معنى نیست که ائمه دیگر ما شهید نشده‏اند. همان طور که اگر موسى بن جعفر را ‏«الکاظم‏» می نامیم معنایش این نیست که سایر ائمه” کاظم” نبوده‏اند -“کاظم‏” یعنى کسى که بر خشم خود مسلط است- ، یا اگر به امام هشتم مى‏گوییم «الرضا» معنایش این نیست که دیگران مصداق‏«الرضا» نیستند، و یا اگر امام ششم را «الصادق‏» می نامیم ، معنایش این نیست که دیگران العیاذ بالله صادق نیستند. تاثیر مقتضیات زمان در شکل مبار